.

Ειναι που τελικά σε μίσησα।
Ειναι που τελικά σε σιχάθηκα। Και με έκανες εσύ να σιχαθώ। Δεν μπορω πια να σκεφτω να ειμαι σε κρεβάτι μαζί σου। Ειναι σαν να σκεφτομαι να είμαι στο κρεβατι με εναν αγνωστο। Και με σιχαίνομαι।
Γιατι τον συγκεκριμένο αγνωστο τον ξερω। Και ειναι δειλός, είναι αναποφάσιστος, ειναι ενας βολεμένος άνανδρος χωρις τροπους!
Σιχαίνομαι.


θα μεινω παντα ιδανικος και αναξιος εραστης δεν μου τραγουδαγες;
ε και εγω αυτο θα μεινω।Ιδανικος και αναξιος εραστης του ονειρου μου। γιατι ειναι ενα ονειρο που πεθανε।
μαζι με τις προσδοκιες μου για εσενα।
πως ειναι δυνατον να εγινες εσυ ετσι;
ΠΟΤΕ εγινες εσυ ετσι;


Σκεφτομαι। Η απωλεια αυτη δεν εχει να κανει με εσενα।Δεν εχασα εσενα।Εχασα το προτυπο μου।
ΑΚομα και οταν ημουν μονη, ακόμα και όταν απογοητευόμουν απο καποιον μαλάκα πάντα υπήρχες ως πρότυπο να μου θυμίζεις οτι υπάρχουν και καλύτερα।
Συγχαρητήρια!Κατάφερες να κανεις το ακριβως αντιθετο।
Να γινεις τα χειροτερα।
Ο ξενος ανθρωπος και εκατσε μαζι μου να με ακουσει και να με παρηγορησει।Και εσυ ησοουν οπως παντα απλα απων।Καποιος που ελαχιστα τον γνωριζα σταθηκε περισσοτερο αντρας διπλα μου απ'οτι ο ανθρωπος που πιστευα οτι με γνωριζει καλυτερα στον κοσμο।


Σε μια απο τις γνωστές συλλεκτικες εμφανίσεις σου καταφερες να διαλυσεις ολες τις συναισθηματικες μου βασεις। Και σε ευχαριστω για αυτο।
Πρωτη φορα μετα απο χρονια ειμαι πραγματικα ελευθερη


η αναρτηση αυτη ειναι μπερδεμενη,χωρις τονους και με ελαχιστο ενδιαφερον। Ελπιζω πως υπαρχει αλλος αναγνωστης περα απο τη φωφωκα।
(Σημειωση: Δικα σου λογια ειναι! Μην τα ξεχάσεις)

.

γεια
τοσο απλα।ενα γεια
δεν προλαβα να πω ουτε αυτο
φοβασαι;κακως,ειναι ξεκαθαρο το τι θελεις।
φωτο το λες σωστα।οταν θελεις κατι πολυ το ζητας।
οταν θελεις κατι πολυ το διεκδικεις।
αν δεν το διεκδικεις δεν το θελεις αρκετα
οι πραξεις τελικα ειναι οι αποδειξεις ολων αυτων που το μυαλο σκεφτεται κ δεν τολμαει να παραδεχτει।ισως ειναι ωρα κ εσυ κ εγω να το παραδεχτουμε।αν ηθελες αρκετα θα ερχοσουν.
δεξου το,καλα να περνας και την επομενη φορα αν εχεις την ευγενη καλοσυνη δωσε μου δυομιση δευτερολεπτα περιπου να πω ενα γεια।
ή κατι αλλο που σκεφτομαι αν θες...
δεν θελω ουτε να το γραφω , ναι।ισως τελικα η σωστη στιγμη περασε...

να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις (ή τουλαχιστον να προσπαθεις...)

''Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιό γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θέλήσουν ίσως να γίνω μπανάνα. Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο ''Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουν μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο'' Και ξέρετε τι θα συμβεί? Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο! Όταν αγαπάς, κινδινεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν'αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση - αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Εχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.''

Λέο Μπουσκάλια.

νυχτεριδες και αραχνες γλυκια μου.

ειμαι στην φαινομενικα χαρουμενη εποχη μου.Το ξέρεις.
δεν γραφω
τα λόγια γεμάτα πάθος έπαψαν για εμάς
ας μείνουμε στα ομορφα,γλυκά και σταθερα
γι'αυτο το αφησα να αραχνιασει,γλυκια μου φωφώ ;p

χ?ω?ρ?ί?ς σ?υ?ν?ο?χ?ή ?

τελικα,οταν δεν ζητας πολλα παιρνεις λιγοτερα.
μενεις πισω να αναρωτιεσαι τι εγινε,πως εγινε,πως εμπλεξε η κατασταση ετσι.
πως κατι που εμοιαζε τοσο λαμπρο μοιαζει να ληγει τοσο αδοξα.
μοιαζει να ληγει!θελεις να ελπιζεις οτι μοιαζει.
οτι δεν εχει απλα τελειωσει.
θελεις να ελπιζεις οτι το αλμα που εκανες,η προσπαθεια που κατεβαλες
εχει ακομα ελπιδα.
οτι δεν εχουν ολα απλα τελειωσει.
απλα
αδοξα
χωρις αντιο

ποσες εννοιες να εχει ενα αντιο?ενας αποχαιρετισμος?
ποσες φορες χωραει μια σκεψη να γυρισει μεσα στο μυαλο σου πριν σταματησει η ικανοτητα σου να σκεφτεσαι απο τη λυπη,την αγνοια και την αβεβαιοτητα?
ποσο περιμενεις τελικα πριν βαρεθεις την αυτολυπηση?
στο κατω κατω,ποσο βαθια βρισκεται αυτο το πηγαδι της αξιοπρεπειας?
πιο βαθια απο την τρυπα στην οποια εχεις πεσει?
γιατι αν ειναι ετσι,το τελος ακομα κ αν υπαρχει,δεν μπορεις να εισαι σιγουρος οτι θα το συναντησεις συντομα.
ή και οτι θες να το συναντησεις συντομα.
γιατι γινεται γλυκια η πτωση?
σε ποιο σημειο αρχιζει η ναρκωση?
ή μηπως αρχισε και δεν νιωθεις πια οτι νιωθεις?

ερωτησεις!λες και δεν ειχα αρκετες.το προηγουμενο(πολυ παλιο) αναλογο ποστ εχει μεινει αναπαντητο.και εσυ απλα προσθετεις.και εγω απλα ειμαι τοσο βαθια σε αυτο το πηγαδι που μονο που δεν σε ευχαρισυτω!

ποστ μεσα στο ποστ:
καλα να εισαι συνεχεια και χαρουμενος.
προσεχτικα,μην διανοηθεις να παθεις τιποτα!
να κανεις και προς τα εδω καμια σκεψη που και που γιατι αυτη τη φορα δεν εισαι στην απεναντι ακτη.
καλο ταξιδι...οσο και αν κρατησει...



υγ.οριστε φωτεινη δεν το εστειλα (αν και η πεμπτη βραδυ δεν εχει ερθει ακομα...)

ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ...

Τί θέλω πιὰ νὰ δέχωμαι τὴν προστασία τῆς Μούσας;
Νὰ σφίγγω τὴν καρδιά μου νὰ δεχτῆ
τὶς νέες ἀγάπες, πίστες καὶ χαρές της,
τάχα πὼς εἶναι μοίρα μου κ᾿ εἶνε καὶ διαλεχτή!

Πάει ὁ καιρὸς ποὺ ἀχτιδωτὸ τὸ ἀστέρι τῆς ματιᾶς μου
ἔφεγγε καὶ τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
Ὢ τῶν παθῶν δὲν κράτησα ἐγὼ τὴν ἀνόσια Λύρα,
ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Καὶ τραγουδοῦσα τὸν καημὸ τῆς ἄσπιλης ψυχῆς μου
μέσ᾿ στῶν δακρύων τὴν εὐχαριστία
κι᾿ ὅλη ἡ χαρὰ τοῦ τραγουδιοῦ μου ἦταν, πὼς τὴ φωνή μου
θὰ τὴν δεχόταν μία βραδιὰ μπρὸς στὴ φτωχή του ἑστία.

Κι᾿ ὡς διάβαζα στὰ μάτια του κάποτε τὴ χαρά του,
ποιὰ δόξα πιὸ ἀκριβῆ νὰ πῶ;
Στὸ χωρισμό μας τοὔφερναν σὰ χελιδόνια οἱ στίχοι
μήνυμα, πὼς ἀπὸ μακριὰ διπλὰ τὸν ἀγαπῶ.

Τώρα καμμιά, καμμιὰν ἠχὼ δὲν ἄφησε ἡ φωνή μου
σπαραχτικὴ ὅταν γέμισε μιᾶς νύχτας τὸ σκοτάδι.
Ὅμως ὅλοι φοβήθηκαν καὶ γὼ πιστεύω ἀκόμα
ἀληθινὰ πὼς τὴ βαριὰ χτύπησα πόρτα τοῦ Ἅδη.

Λοιπὸν γιατί νὰ δέχωμαι τὸ κάλεσμα τῆς Μούσας;
Σαρκάζει ἡ πίστη μέσα μου τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
Μία ἀνόσια Λύρα τῶν παθῶν σὲ μένα δὲν ταιριάζει.
Ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Κι αυτην...?

Κι αυτην...?
Κι αυτην...?Κι αυτην...?Κι αυτην...?
Κι αυτην...?Κι αυτην...?Κι αυτην...?Κι αυτην...?
Κι αυτην...?Κι αυτην...?Κι αυτην...?
Κι αυτην...?Κι αυτην...?
Κι αυτην...?

Τι στο καλο σε ταιζει η μανα σου τεστοστερονη σε διαλυμα....?

:@