.

Ειναι που τελικά σε μίσησα।
Ειναι που τελικά σε σιχάθηκα। Και με έκανες εσύ να σιχαθώ। Δεν μπορω πια να σκεφτω να ειμαι σε κρεβάτι μαζί σου। Ειναι σαν να σκεφτομαι να είμαι στο κρεβατι με εναν αγνωστο। Και με σιχαίνομαι।
Γιατι τον συγκεκριμένο αγνωστο τον ξερω। Και ειναι δειλός, είναι αναποφάσιστος, ειναι ενας βολεμένος άνανδρος χωρις τροπους!
Σιχαίνομαι.


θα μεινω παντα ιδανικος και αναξιος εραστης δεν μου τραγουδαγες;
ε και εγω αυτο θα μεινω।Ιδανικος και αναξιος εραστης του ονειρου μου। γιατι ειναι ενα ονειρο που πεθανε।
μαζι με τις προσδοκιες μου για εσενα।
πως ειναι δυνατον να εγινες εσυ ετσι;
ΠΟΤΕ εγινες εσυ ετσι;


Σκεφτομαι। Η απωλεια αυτη δεν εχει να κανει με εσενα।Δεν εχασα εσενα।Εχασα το προτυπο μου।
ΑΚομα και οταν ημουν μονη, ακόμα και όταν απογοητευόμουν απο καποιον μαλάκα πάντα υπήρχες ως πρότυπο να μου θυμίζεις οτι υπάρχουν και καλύτερα।
Συγχαρητήρια!Κατάφερες να κανεις το ακριβως αντιθετο।
Να γινεις τα χειροτερα।
Ο ξενος ανθρωπος και εκατσε μαζι μου να με ακουσει και να με παρηγορησει।Και εσυ ησοουν οπως παντα απλα απων।Καποιος που ελαχιστα τον γνωριζα σταθηκε περισσοτερο αντρας διπλα μου απ'οτι ο ανθρωπος που πιστευα οτι με γνωριζει καλυτερα στον κοσμο।


Σε μια απο τις γνωστές συλλεκτικες εμφανίσεις σου καταφερες να διαλυσεις ολες τις συναισθηματικες μου βασεις। Και σε ευχαριστω για αυτο।
Πρωτη φορα μετα απο χρονια ειμαι πραγματικα ελευθερη


η αναρτηση αυτη ειναι μπερδεμενη,χωρις τονους και με ελαχιστο ενδιαφερον। Ελπιζω πως υπαρχει αλλος αναγνωστης περα απο τη φωφωκα।
(Σημειωση: Δικα σου λογια ειναι! Μην τα ξεχάσεις)

.

γεια
τοσο απλα।ενα γεια
δεν προλαβα να πω ουτε αυτο
φοβασαι;κακως,ειναι ξεκαθαρο το τι θελεις।
φωτο το λες σωστα।οταν θελεις κατι πολυ το ζητας।
οταν θελεις κατι πολυ το διεκδικεις।
αν δεν το διεκδικεις δεν το θελεις αρκετα
οι πραξεις τελικα ειναι οι αποδειξεις ολων αυτων που το μυαλο σκεφτεται κ δεν τολμαει να παραδεχτει।ισως ειναι ωρα κ εσυ κ εγω να το παραδεχτουμε।αν ηθελες αρκετα θα ερχοσουν.
δεξου το,καλα να περνας και την επομενη φορα αν εχεις την ευγενη καλοσυνη δωσε μου δυομιση δευτερολεπτα περιπου να πω ενα γεια।
ή κατι αλλο που σκεφτομαι αν θες...
δεν θελω ουτε να το γραφω , ναι।ισως τελικα η σωστη στιγμη περασε...

να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις (ή τουλαχιστον να προσπαθεις...)

''Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιό γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θέλήσουν ίσως να γίνω μπανάνα. Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο ''Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουν μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο'' Και ξέρετε τι θα συμβεί? Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο! Όταν αγαπάς, κινδινεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν'αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση - αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Εχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.''

Λέο Μπουσκάλια.

νυχτεριδες και αραχνες γλυκια μου.

ειμαι στην φαινομενικα χαρουμενη εποχη μου.Το ξέρεις.
δεν γραφω
τα λόγια γεμάτα πάθος έπαψαν για εμάς
ας μείνουμε στα ομορφα,γλυκά και σταθερα
γι'αυτο το αφησα να αραχνιασει,γλυκια μου φωφώ ;p